niedziela, 31 stycznia 2021

Anche agli adulti piace ...?

... questo è Fairy Tale dopo le 22.00

🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕 🍕

No, I don't know Italian. My English isn't good enough but ... My Friend => Andrzej always says:  #JakGadaszToPoANGIELSKU  

So I try to fight with my inside Fears and write or talk not only in polish. It's a bit difficult because ... it's my natural language and I love it. That's why in this space are published my polish texts generaly. They are stories often because I vey like to invent ... This text below is first part of story for Adults. My project Partner GIAN agreed to changed English words (by google translator ... ha-ha-ha) on Italian. Thanks, my Friend 😁 For another photos too ...

So, I invite for reading .. if You know Italian ... ha-ha-ha .. Polish Readers I suggest look   HERE !!!

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

ITALIANO VERSION
[ translation from English: GIANfranco Cavallazzi; Italy, Liguria ]

 

Molto tempo fa ... o forse non molto tempo fa? Chi lo sa davvero?  Non io - sfortunatamente ... nacque una bambino. La sua venuta al mondo rese tutta la famiglia molto felice. Era il sogno della regina, colei che tutti i "sudditi" adoravano. 

Forse fu questa buona energia, quella dell'intera comunità di questo regno

author: Gianfranco Cavallazzi


che fece in modo  che ciò accadesse... 

Era inverno,  durante una notte nevosa,  la luna splendeva con la sua faccia tonda e piena sul manto del cielo scuro. 

... quando le mura del castello improvvisamente risuonarono ... di risate. La nascita di un bambino è solitamente accompagnata dal pianto, il che è comunque un buon segno. Era la prima volta nella storia che un neonato ... ridesse alla sua nascita. Forse non nel vero senso della parola - probabilmente conosciamo altri suoni, noti come risate umane.

La principessa era un essere meraviglioso... era il sogno della regina la quale aveva già  precedentemente dato alla luce altri tre figli.  Ovunque apparisse con il suo sorriso gioioso e la sua risata dolcemente ronzante, irradiava vibrazioni positive. 


author: Gianfranco Cavallazzi

Le persone si sentivano molto felici con lei ed era più facile per loro affrontare le preoccupazioni quotidiane. Non puoi evitarli. Anche nelle favole.

Passarono gli anni. Nella felicità e nella pace. Il regno crebbe  con le stagioni. I figli della coppia reale  raggiunsero così la maturità. Tuttavia, trovarono rapidamente un accordo sulla futura eredità del  loro padre. Il potere doveva appartenere al più anziano di loro. Tutti lo accettarono

I fratelli, tuttavia, non oziavano  in attesa della morte del re. Il primogenito  fu istruito dai saggi reali per governare il regno. Dopotutto, in futuro sarebbe diventato qualcuno con il grado di ... Presidente. 

Non doveva sapere tutto. Ma sentiva di dover conoscere la maggior parte delle cose essenziali. Inizialmente nominò i suoi fratelli più giovani come consiglieri secondo gli interessi di ciascuno di loro. Quello di mezzo aveva un talento straordinario per le questioni finanziarie. Amava la matematica. 

Gli piaceva leggere varie ricette e regole, giocare con numeri e segni. Il più giovane, invece,  mostrava uno straordinario talento nel conquistare le persone più disparate. Gli piaceva sperimentare  le parole.  manipolava le lettere in modo tale che - chi lo ascoltava e leggeva  e  i suoi messaggi apriva la bocca dallo stupore.


author: Gianfranco Cavallazzi

Finalmente arrivò il giorno in cui il fratello maggiore convocò un consiglio di famiglia.

Si avvicinava il diciottesimo compleanno della Principessa. Tutti l'amavano   moltissimo e volevano rendere speciale questo giorno per lei. Mancava ancora un anno intero per tutti i preparativi. Quindi c'era tempo per le idee e per creare la possibilità di poterle concretizzare ...

Ovviamente tutto doveva essere mantenuto segreto alla  persona interessata. La principessa amava le sorprese, quindi  decisero  che questa sarebbe stata la migliore strategia. Subito dopo, durante i successivi incontri, l'intera strategia fu sviluppata insieme. Ciascuno dei "cospiratori" si mise felicemente al lavoro. Sempre più persone sorridevano costantemente. 

Tutti quelli che avevano deciso di farne parte ... per rendere speciale la festa di compleanno. La principessa sembrava avesse  indovinato qualche cosa. Tuttavia, era una persona saggia e  buona osservatrice. Era pronta ad associare i fatti. Il pensiero che tante persone stessero preparando una sorpresa per lei la rendeva molto felice. 

Il suo sorriso divenne ancora più bello. Era come il sole primaverile che risveglia il mondo intero e li incoraggia a divertirsi insieme. Dando ancora più vitalità. Fu paziente con il conto alla rovescia dei mesi, poi delle settimane e infine dei giorni. Sul calendario, il primo lunedì di aprile, qualcuno aveva dipinto un cuore leggermente sbilenco con un pennarello rosso. Ora un raggio di sole danzava lungo la sua sagoma, come se volesse sentire qualcosa con il suo dito. Che cosa? 

author: Gianfranco Cavallazzi

Forse.... che cosa simboleggiava questo contorno? Capiva che cosa poteva essere il calore: il rosso era come il calore del fuoco. Attraente. Dando relax e pace.

Era  un raggio estremamente curioso. Viaggiatore. Wanderer.  

 

author: Gianfranco Cavallazzi

Così scivolò delicatamente dal calendario appeso al muro e iniziò a strisciare silenziosamente verso i successivi oggetti  sparsi nello spazio in cui lui era entrato. Trascorrendo molto tempo su alcune parti piegate dei vestiti di qualcuno. Un vestito blu, meravigliosamente decorato, realizzato con un materiale estremamente arioso. Fluttuava civettuolo su ogni piega. Il bordo del vestito era decorato con piccole rose rosse fatte a mano. 


author: Gianfranco Cavallazzi

il raggio di sole controllò tutto attentamente. 

Toccando gli oggetti che seguivano, di materiale morbido e leggermente scivoloso. Poi con un poco di 'imbarazzato - tentato dai suoi motivi traforati  sfiorò altre parti.

Biancheria intima... del colore del mare profondo, posti su una sedia con lo schienale alto. La consapevolezza della propria missione lo riportò alla realtà. Con rammarico disse addio alla delicatezza del pizzo. Quindi si arrampicò con un leggero sussulto sul bordo alto del letto accanto. Questo, apparteneva alla nostra principessa. Dormiva con le braccia tese, come se stesse solo aspettando che qualcuno "la prendesse tra le sue braccia". Ansimava sommessamente nel sonno. Il naso leggermente rialzato ma ben fatto era ancora leggermente ostruito da un recente raffreddore. Dopotutto, era così che voleva sbarazzarsi di tutti quei movimenti caldi ma imbarazzanti fatti sui quei vestiti. 

Il raggio era troppo piccolo per abbracciare la principessa come avrebbe voluto. Ma avrebbe potuto fare qualcos'altro. Svegliala con i baci. Questo era quello che stava per fare. Farle il solletico sul viso e sul collo. Rubare un pezzo del suo corpo pallido per un momento. Per essere il primo ad augurarle oggi ....buon  compleanno. Quel giorno sarebbe diventata maggiorenne. Una data estremamente importante per molte persone. Coloro che avevano veramente amato la più giovane consolazione della coppia reale. 

"MMMmmmm ... MMMmmmm ..." sentì improvvisamente un raggio, sfiorare ancora una volta ... le sue labbra femminili. 

Il suono ebbe uno strano effetto su di lui, ne fu sorpreso...  il sole improvvisam ente voleva fare le fusa allo stesso modo, quindi ... scivolò nell'orecchio destro, ancora sdraiato nella calda forma del letto. Si posò come una farfalla su un petalo e iniziò a oscillare leggermente. Ebbe così l'effetto previsto. 

Un leggero brivido scosse il corpo della principessa, le folte ciglia sulle sue palpebre svolazzarono come uccelli destati al volo, poi improvvisamente la principessa aprì gli occhi. Primavera, verde vivido increspato nelle sue iridi. 


author: Gianfranco Cavallazzi

Un sorriso adornava il suo viso, ancora trattenuto dai raggi di luce del sole.

"Buongiorno, adorabile raggio primaverile," disse dolcemente. - Oggi è una bella giornata! 

Quanto è felice il mio compleanno! La principessa gettò da parte le lenzuola con un movimento veloce e quasi saltò sul pavimento. Rimase a piedi nudi sul tappeto ispido accanto al letto e si stirò. La stoffa della sua camicia da notte blu scuro si strinse con lei. Forse è stata la vicinanza del suo corpo a farlo? anche per la stoffa ...

Danzava gioiosamente attorno a se stessa come una bambina. Questa usanza risaliva ai suoi vecchi tempi.  Anche se oggi stava per subire la sua "trasformazione". Entrare in un nuovo mondo. Donne. Ancora giovane, inesperta ... ma tutto era li, davanti a lei. Pensò che questa prospettiva = opportunità, si sarebbe divertita di più oggi.

Era curiosa di sapere cosa fosse realmente questa terra. Cosa sperimentano le donne e cosa è ancora sconosciuto alle ragazze e ai "volatili"?

Il canto di un uccello proveniente da un albero vicino echeggiò magnificamente nelle sue orecchie. Rise di nuovo e corse alla finestra. Aprì di più la finestra perché il profumo del primo mattino penetrasse nel suo spazio. Non le dispiaceva l'assoluta "possessività" del Vento, che anch'egli approfittava avidamente dell' invito. Entrò con la sua energia, volò intorno a quasi tutti gli angoli e sbirciò persino sotto il letto. Lasciando un'aria leggermente mossa che quasi scintillava con i successivi raggi del sole. Anche loro si sentirono invitati e, ridendo, si unirono al primo. Tutta la stanza  si è illuminò  e  prese ancora più vita . Perché non era solo il potere della principessa a riempirli ora. La magia del mondo l' accompagnava.

Le ore successive di quel giorno, furono una grande festa in tutto il Regno,  non  passarono inosservate. Erano accompagnati da un'atmosfera di gioioso nervosismo ... celata da un'euforia non troppo evidente. Tutti gli invitati alla festa - e in realtà erano centinaia, perché alla cerimonia erano stati invitati anche Amici di altri paesi - aspettavano le 21:00. quando la cerimonia sarebbe iniziata ufficialmente. Il momento in cui   la principessa avrebbe compiuto ufficialmente18 anni  ... 

Ovviamente il divertimento era previsto per tutta la notte. Nessuno pensava di andare a letto educatamente quella sera subito dopo la mezzanotte. Da molto tempo era stato reso noto in tutto il Regno - c'era persino un annuncio speciale - che il re concedeva a ciascun cittadino un giorno di riposo in più per l'occasione. La famiglia reale doveva coprire i costi .... il contenuto del tesoro - grazie alla saggezza del Signore e dei suoi figli - era ovviamente sufficiente. 

La principessa, vestita con il suo abito arioso e leggero nel colore del blu chiaro del cielo o dell'acqua di mare, si divertì moltissimo.  Ballando, parlando e ridendo  allegramente con tutti. Le rose rosse sul suo abito da ballo incantarono molti uomini alla festa. Giovani, maturi e quelli leggermente più grandi di età. 

Ognuno in modo differente. Molte persone sognarono  di tenere una creatura del genere tra le braccia fino alla fine del mondo. Alcuni di loro speravano che in pochi anni sarebbero stati in grado di realizzare tale sogno ad occhi aperti. Il re voleva sicuramente prendersi cura di sua figlia anche in questo momento della  sua vita. Voleva condurre la sua principessa all'altare.

Voleva "consegnare" il suo "tesoro più grande", a qualcuno che sarebbe stato in grado di prendersene cura adeguatamente. Donare, aggiungere  e dare a lei lucentezza e gioia  ogni giorno. Allo stesso tempo, fare in modo di non nascondersi dal mondo in qualche oscura volta, lontano dagli occhi degli altri. Il re conosceva sua figlia. Sapeva quanto fosse importante per lei il senso di libertà. Conosceva anche il suo piccolo segreto. Sperava solo che lei non lo avrebbe mai saputo ... nessuno lo sapeva. Qual era il segreto della principessa?

Potere cambiare il suo personaggio in diversi momenti della giornata, a seconda del suo umore. Era come un gabbiano dalle ali bianche, che volteggiava sulle onde del mare e si adagiava nelle loro acque ondeggianti. 


author: Gianfranco Cavallazzi

A volte si svegliava all'alba per librarsi in cielo e cantare canzoni di ringraziamento con la sua voce chiara insieme alle allodole in onore del sole nascente dopo la notte. A volte, tuttavia, sotto la copertura di una notte sicura, indossava abiti neri splendenti alla luce delle stelle o della luna. 


author: Gianfranco Cavallazzi

Il re quindi riteneva che la questione della scelta del futuro compagno di vita della sua principessa fosse molto importante. Doveva  essere qualcuno che ammirava sinceramente questa sua "alterità" avrebbe dovuto accettarla e permettere a lei  di nutrire queste sue facoltà. 

Avrebbe così potuto finalmente poterla amare.

 

CONTINUA ... ???

💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛

#DreamOfTWOWizard  💥  #piszęBoLubię 


czwartek, 28 stycznia 2021

Dorośli też lubią ... ?

"... czyli: Bajka po 22.00"
[ część Pierwsza ]

Dokładnie tak powinien brzmieć zarówno tytuł, jak i początek tego wpisu. Pomyśleć, że zwykle największą 'trudność' sprawia mi wymyślenie właśnie tego pierwszego ... 💥MAGIA !!! / MAGIC !!!

Nie wiem, ile czasu zajmie mi redakcja własnej opowieści - przestrzeń #Blogger -owej Krainy jest wymagająca. Oczywiście to fajnie, bo ... dobrze jest "zachować pewien Poziom" i dążyć na wyższe. Własnym tempem, ale jednak uparcie do przodu => krok za krokiem. 

Idę w takim razie .. niekiedy pod-biegam .. aby złapać za ogon kolejnego "Niebieskiego Ptaka". Jakie Efekty? Poniżej ...  POLECAM!!! jednak uwadze ostatnie zdania w tym wpisie - jak Ktoś z Czytelników da radę 😉

POLISH VERSION
(ta wersja została zredagowana na tę chwilę - przez Autorkę )

                              &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Dawno temu ... a może nie tak dawno? Któż tak naprawdę to wie? Nie ja - niestety ... urodził się pewien człowiek. Jego przyjście na świat bardzo ucieszyło cały ród. Było bowiem marzeniem Królowej, a tę wszyscy "poddani" uwielbiali. Może to właśnie ta dobra Energia całej społeczności tego królestwa sprawiła, że ... pewnej zimowej, śnieżnej nocy, gdy na płaszczu ciemnego nieba świecił swoją okrągłą i pełną twarzyczką księżyc ... 

Author: GIANfranco Cavallazzi

... mury zamku rozbrzmiały nagle ... śmiechem.

Narodzinom dziecka zwykle towarzyszy płacz, który jest jednak dobrym znakiem. Pierwszy raz w historii zdarzyło się więc, aby dopiero co narodzone dziecię ... śmiało się. Może nie w pełnym tego słowa znaczeniu - znamy zapewne inne dźwięki, określane mianem ludzkiego śmiechu.

Author: GIANfranco Cavallazzi


Księżniczka - to było bowiem, wspomniane wymarzone i wyczekane dziecię Królowej, która urodziła wcześniej trzech synów - była wspaniałą istotą. Wszędzie gdzie pojawiała się wraz ze swoim radosnym uśmiechem i delikatnie brzęczącym śmiechem, roztaczała pozytywne wibracje. Ludzie czuli się przy niej bardzo szczęśliwi i łatwiej im było mierzyć się z codziennymi troskami. Tych przecież się nie uniknie. Nawet w bajkach.

Author: GIANfranco Cavallazzi

Mijały lata. W szczęściu i spokoju. Królestwo rozwijało się wraz z kolejnymi porami roku. Synowie Wspaniałej pary królewskiej osiągnęli dojrzałość. Szybko jednak doszli do porozumienia, jeśli chodzi o przyszłą schedę po ojcu. Władza należała się  najstarszemu z nich. Każdy to akceptował. Bracia jednak nie próżnowali, oczekując na śmierć Króla. Pierwszy uczył się pod kierunkiem królewskich mędrców zarządzania królestwem. Miał przecież stać się w przyszłości kimś w randze ... Prezesa. Nie musiał znać się na wszystkim. Czuł jednak, że powinien wiedzieć większość istotnych rzeczy. Swoich młodszych braci mianował wstępnie swoimi doradcami, zgodnie z zainteresowaniami każdego z nich. Średni miał niezwykły talent do spraw związanych z finansami. Uwielbiał ... matematykę. Z przyjemnością zagłębiał się - może nawet z jakąś dziką lubością - w różne przepisy, zasady, bawił cyferkami i znakami. Najmłodszy natomiast wykazywał niezwykły talent do ... Tak! do zjednywania sobie różnych osób. Lubił eksperymentować ze słowami. Żonglował literami w taki sposób, że otwierały się same - słuchaczom i czytelnikom jego przekazów - usta.

Author: GIANfranco Cavallazzi

Nadszedł wreszcie taki dzień, w którym najstarszy z Braci zwołał rodzinną naradę. Zbliżały się bowiem osiemnaste urodziny Księżniczki. Wszyscy ją bardzo kochali, dlatego chcieli sprawić, aby ten dzień był dla niej wyjątkowy. Na wszelkie przygotowania pozostawał jeszcze cały rok. Był więc czas na pomysły i stworzenie możliwości ich zrealizowania. Oczywiście wszystko miało pozostać w tajemnicy przed samą zainteresowaną. Królewna uwielbiała niespodzianki, więc uznano, że ta będzie najlepsza. Niedługo później, podczas kolejnych spotkań, wspólnie opracowano cała strategię. Każdy ze "spiskowców" z radością przystąpił do pracy. Uśmiechy nie schodziły z ust coraz większej liczbie osób. Tych, których postanowiono wtajemniczyć, aby urodzinowe przyjęcie było wyjątkowe.

 

Księżniczka może nie domyślała się wszystkiego. Była jednak mądrą osobą i dobrym obserwatorem. Potrafiła szybko kojarzyć fakty. Myśl, że tyle osób szykuje dla niej jakąś niespodziankę, bardzo ją cieszyła. Jej uśmiech stał się jeszcze piękniejszy. Był jak wiosenne słońce, które budzi cały świat i zachęca do wspólnej zabawy. Dodawał siły. Cierpliwości w odliczaniu kolejnych miesięcy, a potem tygodni i ostatecznie dni. 

Na kalendarzu, ktoś przy dacie pierwszego poniedziałku kwietnia namalował czerwonym flamastrem, lekko koślawe serduszko. Teraz na jego kształcie zatańczył słoneczny promień, jakby chciał paluszkiem poczuć coś. Co? 

Author: GIANfranco Cavallazzi

Może czego symbolem jest ten zarys? Zrozumieć, czym może być żar - czerwień była jak ciepło ognia. Przyciągało. Dawało odprężenie i spokój.

Author: GIANfranco Cavallazzi

Tak się złożyło, że to był wyjątkowo ciekawski promień. Podróżnik. Wędrowiec. Zsunął się więc delikatnie z wiszącego na ścianie kalendarza i zaczął skradać się cichutko w stronę kolejnych fragmentów wyposażenia przestrzeni, do której zawędrował. Dłuższy czas zabawił na porozkładanych częściach czyjejś garderoby. Cudownie ozdobionej sukience w kolorze niebieskim, która powstała z niezwykle zwiewnego materiału. Fruwał zalotnie przy każdym poruszeniu. Brzeg sukienki był ozdobiony ręcznie robionymi maleńkimi czerwonymi różyczkami.  

Author: GIANfranco Cavallazzi

Znany nam już trochę Promień, wszystko dokładnie sprawdził. Dotykał kolejnych fragmentów miękkiego i lekko śliskiego materiału. Potem - trochę zawstydzony - dotknął innych części. Złożona na krześle z wysokim oparciem bielizna w kolorze ciemnej morskiej głębi, kusiła swoimi ażurowymi wzorami.

Świadomość własnej misji, przywołała go rzeczywistości. Z żalem pożegnał delikatności koronki. Potem wspiął się z lekkim sapnięciem na wysoki skraj stojącego dalej łóżka. Oczywiście! Tak! należało ono do naszej Księżniczki. Spała - jak zazwyczaj - z rozłożonymi ramionami, jakby czekała tylko na moment, aż ktoś "złapie ją w ramiona". Posapywała cichutko przez sen. Lekko zadarty, ale zgrabny nosek wciąż jeszcze był lekko przytkany katarem, po niedawno przechodzonym przeziębieniu. Tak przecież chciało się zrzucić te wszystkie ciepłe, ale krępujące ruchy - ubrania.

 

Promyk był zbyt mały, aby uściskać królewnę tak, jak by tego może oczekiwała. Mógł jednak zrobić coś innego. Obudzić ją pocałunkami. To właśnie zamierzał zrobić. Połaskotać jej twarz i szyję. Skraść na moment skrawek jej bladego ciała. Być tym pierwszym, który ... złoży jej dziś życzenia urodzinowe. Tego dnia przecież miała osiągnąć pełnoletność. Niezwykle ważna data dla wielu osób. Tych, którzy prawdziwie kochali najmłodszą pociechę Pary Królewskiej.

- MMMmmmm ... MMMmmmm ... - usłyszał nagle promień, muskając po raz kolejny ... kobiece usta. Dźwięk podziałał i na niego, co było pewnym zaskoczeniem. Sam nagle zapragnął podobnie zamruczeć, więc ... prześlizgnął się do prawego ucha, leżącej wciąż w ciepłej pościeli postaci. Osiadł niczym motyl na płatku i zaczął się lekko kołysać. Wywołało to oczekiwany efekt. Ciałem księżniczki wstrząsnął ... jakby lekki dreszcz. Gęste rzęsy na powiekach zatrzepotały jak wzbudzone do lotu ptaki, po czym nagle królewna otworzyła oczy. Wiosenna, żywa zieloność zafalowała w jej tęczówkach. Uśmiech ozdobił twarz, wciąż tuloną przez słoneczne promienne paluszki.

Author: GIANfranco Cavallazzi

– Dzień dobry, Cudny wiosenny promieniu – odezwała się cichutko. – Piękny mamy dzień dzisiaj! Jakże się cieszę, że to moje urodziny! – Królewna szybkim ruchem odrzuciła pościel i niemal wyskoczyła na posadzkę. Stanęła swoimi bosymi stopami na rozłożonym przy łóżku włochatym dywaniku i przeciągnęła się. Materiał jej granatowej koszuli nocnej, napiął się wraz z nią. Może to bliskość jej ciała tak właśnie działała ? także na tkaninę –  ...

 

Zatańczyła wokół własnej osi - radośnie, jak mała dziewczynka, a nie jak Niewiasta, którą miała się niedługo stać. Ten zwyczaj został jej z dawnych lat. Mimo, że dziś miała przejść swoją własną "przemianę". Wejść do nowego świata. Kobiet. Młodych jeszcze, niedoświadczonych ... ale wszystko było przed nią. Ta chyba perspektywa = możliwości, najbardziej ją dziś cieszył. Była ciekawa, jaka właściwie jest ta kraina. Czego doświadczają kobiety, a co jest jeszcze ... wciąż niedostępne dziewczynkom oraz "podlotkom"?

Śpiew jakiegoś ptaka z pobliskiego drzewa pięknie rozbrzmiał w jej kształtnych uszach. Roześmiała się ponownie i podbiegła do okna swojej komnaty. Otworzyła szerzej okno, aby zapach wczesnego poranka wdarł się do jej przestrzeni. Nie przeszkadzała jej zupełnie "zaborczość" Wiatru, który - cóż - skwapliwie też skorzystał z tego zaproszenia. Wtargnął z tą swoją energią do środka, obleciał wszystkie niemal kąty i zajrzał nawet pod łóżko. Pozostawiał po sobie lekko falujące powietrze, które niemal iskrzyło się w kolejnych promieniach słońca. One też poczuły się zaproszone i ze śmiechem dołączyły do tego, który był pierwszy. Całe wnętrze rozświetliło się i ożyło jeszcze bardziej. Wypełniała je bowiem już teraz nie tylko Moc Królewny. Towarzyszyła jej Magia świata.

Author: GIANfranco Cavallazzi

Kolejne godziny tego dnia, będącego wielkim Świętem w całym Królestwie mijały niepostrzeżenie. Towarzyszyła im atmosfera radosnego pod-denerwowania ... skrywanej niezbyt udanie euforii. Wszyscy zaproszeni na przyjęcie goście - a były ich właściwie setki, gdyż zaproszono na uroczystość także Przyjaciół z innych krain - nie mogli się już doczekać godziny 21.00, gdy oficjalnie rozpocznie się ceremonia. O tej porze bowiem, przyszła 18 lat wcześniej na świat - Księżniczka, dzisiejsza ... Solenizantka. Oczywiście zabawy zaplanowano na całą noc. Nikt - chyba nawet przez sekundę - nie pomyślał o tym, że zaraz po północy miałby iść grzecznie ?? ... do łóżka, dzisiejszej nocy. W całym Królestwie od dawna bowiem wiedziano - ukazało się nawet specjalne ogłoszenie - że Król każdemu obywatelowi z tej okazji przyznał dodatkowy dzień wolny od pracy. Koszty miała pokryć rodzina królewska, której zawartość skarbca - dzięki mądrości Władcy i jego synów, była oczywiście wystarczająca.

 

Księżniczka, ubrana w swoją zwiewną i lekką sukienkę w kolorze czystych błękitów nieba lub morskiej wody, bawiła się znakomicie. Tańczyła, rozmawiała i śmiała się wesoło do każdego. Czerwone różyczki na jej balowej sukni hipnotyzowały wielu mężczyzn, uczestniczących w przyjęciu. Młodych, dojrzałych i tych lekko starszych wiekiem. Każdego jednak inaczej. Niejednemu zamarzyło się, aby trzymać taką istotę w swoich ramionach, do końca świata. Część miała nadzieję, że za kilka lat będzie mogła zrealizować takie sny na jawie. Król z pewnością będzie przecież chciał zadbać o córkę także w tej sferze życia. Na pewno pragnął poprowadzić swoją księżniczkę do ołtarza.

Chciał 'przekazać' swój - Największy! niemal "Skarb" komuś, kto będzie potrafił się o niego odpowiednio zatroszczyć. Dodawać mu blasku! - każdego niemal dnia. Nie ukrywać przed światem w jakimś ciemnym ... zatęchłym skarbcu, z daleka od oczu innych. Król znał swoją córkę. Wiedział, jak ważne jest dla niej poczucie wolności. Znał też jej mały sekret. Miał tylko nadzieję, że ona nigdy! nie ... nie domyśli się, że ktoś o tym wie. Co było tajemnicą Księżniczki?

Potrafiła zmieniać swoją postać o różnych porach dnia - w zależności od nastroju. Bywała jak białoskrzydła mewa, krążąca nad morskimi falami lub osiadająca na ich kołyszących się wodach. Niekiedy budziła się ... o brzasku, aby wzbić się pod samo niebo ... aby! - wraz ze skowronkami śpiewać swoim czystym głosem pieśni dziękczynne na cześć wstającego po nocy słońca. Czasem jednak - pod osłoną bezpiecznej nocy - przywdziewała błyszczące w blasku gwiazd lub księżyca czernie. Król czuł więc,  że sprawa wyboru przyszłego Partnera życiowego jego Księżniczki jest bardzo ważna. Musiał to by być ktoś, kto się autentycznie zachwyci tą jej "Odmiennością". Zaakceptuje i pozwoli pielęgnować. Pokocha ją wreszcie.

c.d.n.

👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅👅

ENGLISH VERSION 

{ this place and my space is waiting for ... You ??? maybe .. if You can translate polish version in English => contact with Owner => Author by  LInkedIN 😎😎 }

 

#SweetDreamsHoney ...  #DanceWithTheWaves ... #DreamsOfTWOWizards






poniedziałek, 25 stycznia 2021

Czy to się uda?

Tydzień temu był podobno taki dzień, któremu ktoś nadał własną nazwę: "BLUE Monday" - tak z angielska. Miano na dodatek się przyjęło i w Polsce - nie wiedzieć czemu. Gdybym miała przetłumaczyć jego nazwę na język ojczysty, to - z moją znajomością tego obcego - pewnie powiedziałabym: Niebieski Poniedziałek. Dziś też jest ten dzień tygodnia. Ma jednak kolor szarych chmur, które od kilku dni suną nad Warszawą. Kolejny, który można byłoby zakwalifikować do tego, który nazwałam #DzieńPodKocykiem. Tyle, że nie mogę sobie na to pozwolić. Jestem przecież w pracy, choć ciałem w zaciszu własnego mieszkania. Duchem zaś ... chyba błądzę w tym kolorze.

Lubię go. Niemal wszystkie jego odcienie, począwszy od jakichś lekko rozmytych niebieskości, aż do lekko ponurych granatów. Barwa bowiem kojarzy mi się nieodmiennie z wodą - najbardziej z morzem, które jakoś od dziecka pokochałam. Oczywiście moje myśli kierują się także ku niebu. Ono też czasem ukazuje pełen wachlarz odcieni. Przyznam, że trochę zazdroszczę niektórym swoim Znajomym. Czego?

Umiejętności zatrzymania w kadrze wybranych chwil. Odzwierciedlenia ich niemal w 100% na zdjęciu. Czasem nawet nie potrzebują profesjonalnego sprzętu, aby uchwycić to, co widzimy "gołym okiem". Próbuję niekiedy iść ich śladem, zafascynowana zaklętymi w pliku .jpg obrazami. Często natury, która ich otacza. Niestety efekty mnie nie zadowalają. Widzę różnicę w kolorach, dostrzegam brak ostrości, a bywa że nawet niefrasobliwie złapię w kadrze coś więcej ... ha-ha-ha ... Niespodzianki. Bohaterowie "drugiego planu". Czy tak jest na tym zdjęciu, które zrobiłam pewnej styczniowej soboty w  Ogrodzie Saskim???

 - trudno jednoznacznie to ocenić. Moja uwaga skupiła się bowiem na ... ??? ... i tak powstała kolejna opowieść w stylu: #DreamOfTWOWizards

💛 💧💧 💛 💧💧 💛 💧💧 💛 💧💧 💛 💧💧 💛


– Myślałaś trochę o mojej propozycji? 

Czekała w napięciu, przez cały niemal dzień na chwilę, gdy z jego ust wyfrunie to pytanie. Czy trochę myślała? Trochę? Cały niemal czas próbowała znaleźć odpowiedź. Taką, która zarówno by ją usatysfakcjonowała, jak i była najbliższa prawdy. Tego, co czuła w sercu i czegoś zgodnego z jej stanem ducha. Umysł bowiem buntował się strasznie przed wydaniem ostatecznej zgody. Przywoływał różne argumenty, dowodzące niezbicie, że chyba zwariowała. Usłużnie podpowiadał, że w jej wieku to już pewnych rzeczy nie wypada robić. W końcu ... lada dzień miała uzyskać srebrną odznakę. Takie wyróżnienie zobowiązywało. Było jak awans w wojsku, który potwierdza się kolejnym 'znaczkiem' na mundurze. Tylko ... czy ona prosiła o to? Nigdy nie lubiła ograniczeń, jakie stwarzali inni ludzie. Nie rozumiała, dlaczego chcą zmieniać ją, według własnego wzoru. Może wcale nie był taki idealny? Na pewno nie pasował do niej. Miała własny, który tworzyła odkąd pojawiła się na tym świecie. Chciała być sobą i tylko sobą, a nie czyjąś kopią. 

– Hallo! Hallo! Ziemia do ... Wenus. Słyszycie mnie tam?!  jego głos, niby wesołe dziecko podbiegł do niej bliżej, szukając najkrótszej drogi do jej prawego ucha. Poczuła mocny, a jednocześnie pełen czułości uścisk. Ujrzała uśmiech na jego twarzy, a zaraz potem - figlarny błysk w oku. Uśmiechnęła się mimowolnie. Jakby w odpowiedzi. To było takie naturalne przy nim. Lubiła te momenty.

– Ach! Wybacz ... faktycznie, znowu się zamyśliłam. Chciałabym odpowiedzieć na twoje pytanie. Wiem, że czekasz na moje słowa. Mogą zmienić bowiem zarówno moje życie, jak i twoje. Może z tego powodu wciąż nie mam pewności, co i w jaki sposób mogłabym ci przekazać. Wierz mi, wiele chwil upłynęło mi na rozmyślaniach. Zrobiłam sobie nawet w notesie taki "bilans zysków i strat" ... ha-ha-ha – roześmiała się, lekko rozbawiona tym, że przyznaje mu się do swoich własnych dziwactw. Określeń. Skojarzeń. Czy ... był w stanie je zrozumieć? Użyć ich, jako wskazówek, które pomogą rozwikłać zagadkę. Kobiety często unikały mówienia wprost. Może ich tego nie nauczono? Wpojono natomiast niemal, że powinny wykazywać się taktem, delikatnością wobec innych, empatią itp. Gdzie była przestrzeń na ich prawdziwe emocje? Także na te, może nie przypominające anielskich cech? Gniew. Zazdrość. Zdrada. Szczęśliwie, odkąd się 'poznali' na internetowych łączach, nie doświadczała już tych uczuć. Jakby ta znajomość z nim sprawiła, że zatarły się obrazy ostatnich lat jej życia. Niezbyt udanego niestety. Może i lada dzień miała wstąpić w szeregi kobiet w wieku 50+. Nie zamartwiała się tym zupełnie. Nie czuła w sobie tych wszystkich lat. Szczególnie w jego towarzystwie. Zarówno tym wirtualnym, od którego się zaczęło ... jak i tym teraźniejszym. Dobrze było spotkać się z nim znowu i niemal 'utonąć' w jego objęciach i kolorze oczu. Były niebieskie. Jak morze. Jak niebo. Jak płatki drobnych niezapominajek, które tak bardzo lubiła.

– Co w takim razie wyszło z tych ... hmmmm – przerwał na chwilę i zamruczał jej cicho do ucha – matematycznych? wyliczeń? Ha-ha-ha – poczuła, jak jego ciepłe ciało lekko drga, jakby rozbawienie łaskotało każdą jego komórkę. Lubiła ten jego śmiech. Uśmiech. Radość, której miał jakieś niewyczerpane pokłady w sobie.

– Wiesz, trudno mi jest uwierzyć, że już za kilka dni będą moje kolejne urodziny. Pięćdziesiąte! Wyobrażasz to sobie? Ja próbuję się oswoić z tą świadomością. Zabawne, że jako dziewczynka nie mogłam się doczekać tego dnia, gdy oficjalnie będę starsza - ooo ... kolejny rok. Było to jak gra - wejście na wyższy poziom, co dawało kolejne przywileje. Oraz prezenty oczywiście ... ha-ha-ha – roześmiała się na to skojarzenie, czy też może wspomnienie. Coś jednak w tym było. W jakiś sposób mogło wyjaśnić pewne jej odczucia. – Szkoda, że taki stan lekkiej euforii odczuwałam może do ... tak, chyba do tej słynnej 'osiemnastki'. Od tamtej pory urodziny przestały chyba mnie cieszyć. Coś mi się wydaje, że ... niedługo zacznę się nimi martwić - jak niektóre moje koleżanki. Ha-ha – śmiech powoli ogarniał i jej ciało. Nabyła pewnych przydatnych umiejętności w ciągu swojego życia. Nabrała większego dystansu do siebie i otaczającej ją rzeczywistości. Potrafiła dostrzec swoje zalety i wykorzystać je. Nauczyła się także trudniejszej sztuki. Zmiany swoich 'wad' w atuty. To wszystko sprawiało, że od jakiegoś roku, może nawet dwóch, osiągnęła taki stan, który dawał autentyczne zadowolenie z obecnego życia. Teraz natomiast - od dobrych kilku miesięcy - było dodatkowo p-osładzane. Nim.

– Ależ, Kochanie! Nie rozważaj proszę, tej mojej propozycji - w taki sposób. Nie skupiaj się na kwestii upływu lat, tylko samej uroczystości. Pomyśl! To dzień twojego pojawienia się na tym świecie. Do końca życia będę celebrował tę datę. Przypomina mi o tym, że mam ciebie! – niespodziewanie zagarnął ją do siebie. Przybliżył usta do jej ciemnych włosów, w których pojawiało się coraz więcej bieli, czy może szarości. "Srebrne niteczki" - bardziej podobało mu się to określenie. Kochał ją i nie przeszkadzało mu, że jej ciało się zmieniało. On widział jej duszę. Jakże podobną tej, która drzemała w nim. Nie miała dla niego znaczenia ta różnica wieku między nimi. Gdyby mógł, postarzałby się w ciągu jednej nocy. Dla niej - jeśli miałoby to sprawić, że poczuje się bardziej komfortowo w ich związku. Nie potrafił tego jednak sprawić. Wciąż dysponował wysportowanym, zręcznym i silnym ciałem faceta przed czterdziestką. Nie był więc żadnym "gołowąsem", któremu zależy tylko na "jednorazowej przygodzie". Chciał, aby to zrozumiała wreszcie. Pragnął, aby mu zaufała. Zasługiwał na to. Był dojrzałym mężczyzną. Miał swoje doświadczenia z kobietami. Dwa rozwody. Troje dzieci. Masa przelotnych i nic nie znaczących znajomości. Tak wybierał, idąc raczej za głosem serca, a nie rozumu. Czy ?? mógł go jakoś tam "tłumaczyć" fakt, że był ... Artystą? 

Odkąd tylko nauczył się trzymać w ręku kredki, ołówek, długopis czy wreszcie ... pędzel, tworzył własne obrazy. Nie potrafił tej potrzeby wyrażania siebie w taki sposób - pohamować. Sporo uwag w jego uczniowskim dzienniczku brzmiało właśnie tak: 

"Syn nie uważa na lekcji, tylko bazgrze coś cały czas w zeszycie"
"Zamiast zadanej pracy domowej, umieścił w zeszycie rysunki. Twierdził, że rozwiązanie jest zawarte w treści ... komiksu! Proszę pilnie porozmawiać z synem"
"Zapełnił całą tablicę rysunkami i zabrakło kredy. Przyznał się, ale utrzymywał, że miał wtedy wenę"

Wszystkie brzmiały podobnie i według niego były idiotyczne. Szczęśliwie dla niego, rodzice nie zamierzali przejmować się specjalnie opiniami nauczycieli. Posłuchali tylko kilku. Tych, którzy doradzali szkoły i zajęcia, które mogłyby rozwinąć jego talent. Ewidentnie go posiadał. Potrzeba malowania była niemal jak narkotyk. Zawsze była najważniejsza. Postawił ją na swoim własnym piedestale. To przez tę jego dziwną 'miłość' do niej, obecnie posiadał status - podwójnego rozwodnika. A nie miał przecież nawet czterdziestki. Trochę też 'namąciła' sława i pieniądze, jakie przyniosły mu jego prace. Pierwsza żona nie wytrzymała tej presji. Zrobiła się zazdrosna o niemal wszystko. Zarzucała mu romanse podczas jego częstych wyjazdów związanych z plenerami, wystawami, autorskimi spotkaniami. Nie miała racji. W tamtym okresie był zakochany tylko w niej. Niestety sama powoli 'wyleczyła go' z tego uczucia. Był coraz bardziej zmęczony jej pretensjami i wszczynanymi kłótniami. Najbardziej wkurzało go jednak ... że robiła to przy dzieciach. Zaczęła nimi manipulować. Bardzo to przeżył, bo kochał obie córki. Tak samo mocno. Były do siebie przecież tak podobne. Bliźniaczki ...  

– Wiesz, to słowo "Kochanie", które wymawiasz ... wzdrygam się za każdym razem. Brzmi tak miękko. Pięknie. Może aż za bardzo ... – urwała, nie wiedząc, jak zakończyć zdanie. Dziwnie się czuła. Nie pamiętała już chwil, w których jakiś mężczyzna tak by się do niej zwracał. Czasem tak mówiły do niej niektóre koleżanki - podczas babskich ploteczek i opowieści. Na pociechę, delikatnie poklepując po plecach czy ramieniu. Ale! to brzmiało jednak zupełnie inaczej. Słowo wypowiadane przez niego miało inną melodię. Na dodatek przeznaczoną tylko dla niej. Czuła to. Nie wiedziała jednakże, jak ma się zachować. Najłatwiej było się uśmiechnąć i przemilczeć. Poskromić reakcje obronne.

– Lubię tak do ciebie mówić, ponieważ ... – zbliżył usta do jej policzka. Delikatny obłoczek powietrza wydmuchanego wraz z oddechem, połaskotał ją w szyję, w kierunku której odpłynął – ... jesteś moim "Kochaniem"! – dokończył, złożył pocałunek na jej skórze i cicho się roześmiał. – Dlatego chciałbym, aby moje "Kochanie" nie zastanawiało się zbyt długo nad odpowiedzią. Moim zdaniem ona jest bardzo prosta. Brzmi:

"TAK! To ma sens i może się udać"

Nadal trzymał ją w objęciach. Czuła spokój. Widziała wpatrzone w nią niebieskie tęczówki. Czy takie właśnie były? Czy odbijało się w nich jednak niebo? A może miały barwę wody morskiej - dostojnych granatów lub radosnych lazurów? Chciała uwierzyć. Pozwolić sobie śnić ten sen. Obecne życie nie mogło być chyba rzeczywiste, realne. Było zbyt piękne. Jak w bajkach dla dzieci, gdzie zawsze można liczyć na szczęśliwe zakończenie. Nawet, jeśli księżniczka ma w rzeczywistości prawie 50 lat, jest lekko zaokrąglona w kształtach od kulinarnych przyjemności oraz ...

– TAK! To ma sens i może się udać! – powtórzyła nagle, z jakąś ... Mocą. Naprawdę chciała uwierzyć - że jeśli się czegoś bardzo pragnie, to otrzymuje się to w darze. Należy go zatem przyjąć. Z uśmiechem. Poza tym ... Co właściwie miała do stracenia? Zyskać mogła natomiast bardzo wiele. Już teraz poczuła się o wiele lepiej. Samodzielnie podjęła decyzję. "Wzięła tego byka za rogi" - jak się mawia czasem. Nagle poczuła jeszcze coś. Ogromną Radość. Wypełniała ją coraz bardziej, przynosząc jakąś dawno zapomnianą ... Rozkosz. Uśmiechnęła się. Szeroko i szczerze. Do tych błękitów i granatów obiecujących tak wiele, cierpliwie kołyszących się w jego oczach.

– Wspaniale! – słowo musiało wiele znaczyć, bo cała jego postać jakby się lekko roziskrzyła. Bardzo się ucieszył, że dokonała wreszcie wyboru. Rozumiał, że nie było to łatwe. On sam nie mógł w to uwierzyć. Był oszołomiony. Jego ciało ... wciąż pozostawało w jakimś dzikim stanie euforii. Było to niezwykle przyjemne. Objawiało się też nowymi obrazami. Nagle znowu zaczął tworzyć, jak szalony. Był niczym w transie. Znikał ... często na wiele godzin - w swojej pracowni. Głuchy na dźwięki telefonów, brzęczyków, dzwonków do drzwi itd. Wracała mu świadomość wtedy, gdy zbliżał się czas ich rozmów na komunikatorze. Nagle okazało się, że może jednak swobodnie obdarowywać miłością sztukę, a konkretnie malarstwo ... jednocześnie kochając żyjącą istotę. Taką jak on. Tyle, że kobietę. Może dlatego właśnie tak bardzo się do niej zbliżył. Dawała mu tyle przestrzeni. Tyle, ile w danej chwili potrzebował. Nie dopytywała o czas, który spędzał bez niej. Bez ich rozmów. Wreszcie bez spotkań, na które się wreszcie odważyli. Odwiedzali się wzajemnie. Najczęściej właściwie przyjeżdżał do niej on. Kolejne wystawy - wszak prac przybywało - często były organizowane w mieście, w którym ona mieszkała. Nic nie stało więc na przeszkodzie, aby wkomponować w taki wyjazd spotkanie z nią. Jakże przyjemnie było znowu na nią spojrzeć. Dotknąć policzka. Chwycić za rękę, czy wreszcie - ogrzać ją. Ponownie ... przytulić. Poczuć zapach jej perfum lub szamponu. Posmakować warg, na których niekiedy zachowały się powidoki wypitej kawy.

– To iście wariacki pomysł, ale ... w końcu raz obchodzi się pięćdziesiąte urodziny, prawda? – uśmiechnęła się do niego, po czym wspięła lekko na palce i musnęła jego usta.

– Szalony! Z pewnością. Podobnie jak mój znajomy, który pomógł mi zorganizować tą "urodzinową wyprawę". – roześmiał się wesoło, niczym mały chłopiec. Tak się właśnie czuł przy niej. Nawet teraz, gdy postanowili pospacerować po parku.

Warszawa; Ogród Saski - styczeń 2021

– Pomyśl jednak! Mamy szansę pobyć tydzień w ... Raju. Naszym własnym. Stworzonym wspólnie. Jestem pewien, że przyznasz mi rację. Zobacz zresztą sama. Nasz włoski Przyjaciel przesłał mi kilka fotek tego miejsca, do którego się wybieramy. – sięgnął szybkim ruchem do kieszeni i wyjął z kurtki komórkę. Chwilę czegoś na niej szukał. – Mam! Co o nich sądzisz?

– MMMmmmrrrRRRrrr ... – wyrwały się na wolność miękkie dźwięki – To będą najlepsze urodziny w moim życiu! – wyszeptała cicho, przeglądając kolejne fotografie ...


💙💙  💙💙  💙💙  💙💙  💙💙  💙💙  💙💙  💙💙  💙💙

Drogi Czytelniku 😎

Prezentowane poniżej zdjęcia pochodzą z profilu na Linked.IN mojego Przyjaciela.

Maestro Cavallazzi, na stałe mieszka we Włoszech. W regionie, który nosi przepiękną dla mnie nazwę: Liguria. Większość prac jest udostępniana w tamtej przestrzeni, jak również na Instagramie - jeśli Ktoś z Czytelników posiada tam konta, może to zapewne szybko zweryfikować. 

Ten wpis jest pewną Niespodzianką - takim trochę ... prezentem. Dla kogo? Trochę dla Giana, ależ też trochę dla mnie ... Dlaczego? 

... aaaAAAaaa ... - to już inna bajka 😁

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

foto: Gianfranco Cavallazzi

&&&&&&&&&&&

A tak już zupełnie na KONIEC ... ???
Gdyby Ktoś z Was miał chęć na ODNALEZIENIE odpowiedzi na tytułowe pytanie, to ... wystarczy  KLIK-nąć TUTAJ

sobota, 23 stycznia 2021

... TAK! jestem ?!

Tytułem krótkiego i niezobowiązującego wyjaśnienia ... napisałam o tym dziś także w "Galaktyce LI.", ale może nie wszyscy znają lub zaglądają do tej Przestrzeni, jak ja ostatnio. Jestem zdania, że każdy z nas ma prawo do własnej interpretacji tego, jak widzi otaczający nas świat. To tyle ...

💜💜💜💜💜💜💜💜💜

... jestem?!
samotnym, białym żaglem
napiętym czasem
niczym struna w instrumencie ...

... podążam?!
samotnie przed siebie
na falach wód 
otaczającej mnie rzeczywistości ...

... godzę się?!
na kaprysy Wiatru
szalonego kompana
rozpoczynającego swe własne harce ...

... czuję?!
jakiś taki spokój
wewnętrzne zadowolenie
coraz bardziej rozgrzewające me ciało ...

... znikam?!
tak naturalnie
jak wielobarwna tęcza
rozmywająca się delikatnie po niebie ...

... mam?!
własne powidoki
zakurzonych światów
czekających cierpliwie na mój dotyk ...

... co dalej?!
pytam zaciekawiona
odpowiada mi ... Echo?

"samotny, biały żaglu!"
- woła do mnie poprzez masy Powietrza
może? już! najwyższy czas - zarzucić kotwicę ...

{ #DreamOfTwo }

… TAK! … jestem?!

Autor: Krzysiek Grabara


Dla ZA-ciekaw-i-onych 😎

... z informacji od Autora (aukcje Allegro):

"(...) Akwarela "Pejzaż morski III" autorstwa Krzyśka Grabary (...) 
Udostępnione przeze mnie zdjęcie (nie pytałam o oficjalną zgodę mojego Kolegi, fakt ... ) przedstawia pracę, która (...) p
owstała w 2019r. Jej wymiary: 39x27 cm ( całkowity rozmiar 42x30 cm). Została wykonana na podobrazoi papierowym Winsor&Newton o gramaturze 300 gsm (...)"
...
więcej w poniższym linku ...

OBRAZ dla mnie

#corazBardziejCiesząmniePrezentyOdsiebieSamej
... podziękowania dla Ciebie, Krzyśku => za Chęć, za Czas, za Myśli 💝


#światINSTA

sobota, 16 stycznia 2021

Come creare un sorriso...

Uwielbiam chwile, gdy ... "Coś" - jakiś ujrzany przeze mnie obraz lub ... Ktoś sprawi, że moja wyobraźnia zaczyna sama pracować. Nagle pojawia się w mojej głowie jakaś opowieść, która nie daje mi spokoju, dopóki jej nie zapiszę. Tak właśnie było i tym razem. Po tym, jak zobaczyłam jedno ze zdjęć mojego Przyjaciela z "Galaktyki LI". Tym razem Gian postanowił 'pobawić się' jedną ze swoich fotografii i nabrała ona artystycznego charakteru. Jeśli mielibyście chęć zobaczyć Jego piękne fotografie prosto z Włoch, to zachęcam, aby kliknąć  TUTAJ   i zerknąć na 'publikacje'.

A jaka historia powstała z tej naszej współpracy? Zachęcam do przeczytania poniższego tekstu. Zaciekawionym podam jego tytuł po polsku: 

"Jak stworzyć uśmiech"

😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄 💙 😄

Dźwięk komórki wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała na wyświetlacz. Znowu dzwoniła jej matka. Westchnęła cicho. Wiedziała, że będzie musiała odebrać. Ona przecież nie odpuści i będzie próbowała kolejny raz. I kolejny. Aż do skutku. Taka właśnie była. Uparta. Może to właśnie po niej odziedziczyła tę cechę i ona. Gdyby było inaczej, nie siedziałaby znowu w biurze do późna. Zerknęła przelotnie na zegarek. Zbliżała się godzina 21:00. Z zaskoczeniem przyjęła tę informację. Chyba znowu za bardzo dała się ponieść temu, co robiła. Praca była jednak dla niej ważna. Teraz może nawet najważniejsza. Nie miała przecież do czego wracać. Mieszkanie straszyło pustką odkąd …

– Cześć, mamo – odezwała się cicho.

– Dobry wieczór, moja droga – głos rodzicielki brzmiał tym swoim karcącym tonem. – Czy dobrze się domyślam, że nie ma cię jeszcze w domu?

„Skąd u licha mogła to wiedzieć?” – pytanie pojawiło się w myślach i natychmiast umknęło, jakby przestraszone. Sprawa szybko się bowiem wyjaśniła, gdy usłyszała kolejne słowa.

– Ojciec był niedawno u ciebie i oczywiście … – matka dramatycznie zawiesiła głos – ... znowu zastał mieszkanie zamknięte. Miał zakupy i zupę, którą dziś ugotowałam z myślą o tobie. Dziecko, tak nie można żyć! Czy ty coś w ogóle dziś jadłaś? Ciągle tylko ta praca i praca. Na niej świat się nie kończy.

„A na czym się kończy?” – pomyślała bezwiednie. Nie odważyła się jednak wypowiedzieć pytania, gdyż to mogłoby rozpocząć długą i nudną przemowę. Kolejną. Miała dosyć tych rad. Podobnie jak prób umawiania jej z „rokującymi panami”. Nie chciała się z nikim teraz umawiać. Nie była gotowa. Czuła jakąś wręcz awersję do mężczyzn. Obiecywali tyle rzeczy. Potem nagle okazywało się, że były to słowa, które nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości. A może to ona była zbyt uległa? Za bardzo angażowała się w związek, zapominając o swoich własnych potrzebach? Zaślepiona uczuciem, a może obawą przed samotnością, zgadzała się przyjmować role, które jej narzucali. Gosposia. Kucharka. Kochanka. Kolejność zależała wyłącznie od nich. Dlaczego na to pozwalała? Potem nagle okazywało się, że znajdowali lepszą kandydatkę i odchodzili, pozostawiając po sobie czasem szczoteczkę do zębów i kilka innych nieistotnych drobiazgów.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – słowa matki wyrwały ją z zamyślenia. Wzdrygnęła się mimowolnie.

– Tak, tak … oczywiście – odezwała się, nie kryjąc już zmęczenia w głosie. – Przykro mi, że tata pojechał na darmo. Dziękuję za twoją troskę, jeśli chodzi o zakupy. Radzę sobie, naprawdę – dodała cicho, nie wierząc sama w to, co mówi.

– Jestem innego zdania, moja droga – ton znowu przybrał karcące barwy. Pamiętała je z dzieciństwa i szczerze ich nie cierpiała. Sprawiały, że czuła się winna. To nie były dobre uczucia. Może powinna wykazać się większą asertywnością - nie tylko w odniesieniu do relacji z mężczyznami.

– Mamo, proszę … jestem dorosła i mam swoje życie. Nie musisz mi go układać – spróbowała, nie do końca wierząc, że odniesie to oczekiwany skutek.

– Może lat ci przybywa, ale …  – matka była nieubłagana i znowu musiała jej wbić szpilkę – jakoś nie mam przekonania, że zachowujesz się, jak dorosła osoba. Jutro widzimy się u nas na obiedzie. Nie chcę nawet słyszeć słowa sprzeciwu. Przy okazji odbierzesz to, co ojciec ci miał przekazać – głos nabrał bardziej ostrych tonów.

– Dobrze … – potwierdziła cicho zrezygnowana. Nie było sensu się spierać. Nie o tej porze. Nie tutaj. W biurze co prawda już prawie nikogo nie było, ale nie chciała prowadzić dłużej tej rozmowy. Powoli zaczynała marzyć tylko o tym, aby wśliznąć się do swojego łóżka i zasnąć. Z nadzieją, że nie powtórzy się sen, który ją „dręczył” od kilku dni.

– Widzimy się więc jutro o godzinie 16:00. Nie spóźnij się – matka znowu uderzyła w te swoje tony, wypominając ostatnią wizytę.

– Będę na czas. Obiecuję – potwierdziła tylko i szybko zakończyła połączenie. Spojrzała ponownie na zegarek. Wskazywał, że ich rozmowa trwała ... przynajmniej 10 minut.

„Pora się zbierać. Dziś już i tak więcej nic nie zrobię.” – pomyślała jeszcze i zaczęła zamykać po kolei pliki na firmowym laptopie. Zaburczało jej w brzuchu. Nagle poczuła się głodna. Uświadomiła sobie, że zajęta sprawami nie miała czasu, aby coś bardziej konkretnego zjeść w ciągu dnia. Kilka kaw, jogurt, torebka chipsów marchewkowych i jakiś batonik - w założeniu ten zdrowszy. Dopóki była zajęta myśleniem o prowadzonych projektach, nie odczuwała zupełnie potrzeby jedzenia. Wstała od biurka, zamykając delikatnie pokrywę swojego sprzętu. Dziś był piątek. W zasadzie to powoli się kończył, jak uczynnie podpowiadał zegarek. Inni pracownicy pewnie już od dawna świętowali zasłużony weekend. Może spędzali go w domu w gronie najbliższej rodziny. Może wraz z partnerem bawili się w jakimś przyjemnym klubie. Może … możliwości pewnie było wiele. Szkoda, że nie dla niej.

Mieszkanie przywitało ją mrokiem, lekko tylko rozproszonym przez zaglądający ciekawie przez okna, księżyc. Nie chciała go przeganiać blaskiem żyrandola. Powoli się z nim zaprzyjaźniała. Był jej towarzyszem. Najbardziej chyba lojalnym. Otaczał ją delikatnie, jakby ramieniem. Uspokajał. Włączyła więc tylko stojącą przy łóżku lampkę. Droga do domu zajęła jej więcej czasu, niż zwykle. Autobusy i tramwaje jakby chciały zrobić jej na złość i szybko umykały - niemal sprzed nosa. Wystała się więc na przystankach i lekko zmarzła. Wieczory od dawna nie były ciepłe. Nie o tej porze roku. Czuła już takie zmęczenie, że nawet głód jakby się zmniejszył. Ostatkiem sił dotarła do łazienki. Miała nadzieję, że może ciepły prysznic trochę polepszy jej samopoczucie. Poprawił na chwilę - wtedy, gdy stała pod strumieniem wody. Nie był jednak w stanie dodać jej energii. Uleciała z niej bezpowrotnie. Teraz marzyła tylko o tym, aby przytulić policzek do poduszki, nakryć się kołdrą i … zniknąć. Zasnąć. Najlepiej bez snów. Szczególnie tego jednego. Powieki jakoś same się jej zamknęły. Nie panowała nad tym.

 

Znowu tu była. Po raz kolejny. Otaczały ją niby skały, niby ściany w kolorze czerwieni. Gdzie była? Czy to było jej jakieś prywatne … Piekło? Wokoło niej ponownie krążyły jakieś ciemne postacie. Trudno było określić ich kształty. Kim były? Czy to możliwe, aby tak wyglądały jej lęki, stresy, zmartwienia? Tylko, że … ona nie czuła się przerażona. Przeważała ciekawość. Gdzieś w głębi wiedziała, że to tylko sen. Ten, który nawiedzał ją od dłuższego czasu. Chciała wreszcie dowiedzieć się, kim były te ‘stwory’, przemykające obok niej. Czy miały dla niej jakąś wiadomość? Nie odważyła się do tej pory żadnej z nich dotknąć, ani zapytać o to, czemu pojawiają się, gdy tylko uśnie. Czy dziś była gotowa to zrobić? Nagle usłyszała, jak burczy jej w brzuchu. Na ten dźwięk, jakby za sprawą jakiegoś zaklęcia, najbliższa postać nieoczekiwanie się odwróciła.

foto: Gianfranco Cavallazzi


– Chyba powinnaś zjeść coś pożywnego i zdrowego – doszedł do jej uszu głos. Zaraz potem usłyszała swój własny śmiech. Obudziła się.